STREET MARKET 2019
George Pandazis
06.06.2019 - 06.07.2019
TECHNOHOROS GALLERY
Με αναφορά στο γνωστό έργο «Λαϊκή Αγορά» (1979-82) του Π. Τέτση, ο Γιώργος Πανταζής στήνει στη γκαλερί “Τεχνοχώρος”, έναν ζωγραφικό ορίζοντα, παρατάσσοντας έργα που απεικονίζουν διάφορες όψεις μιας αγοράς του δρόμου, για να μας υπενθυμίσει την παροδικότητα του χρόνου και να μας μιλήσει για την ζωτική ανάγκη της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης.
Χαιρετίζοντας το έργο του Τέτση, το οποίο αποτελεί έναν ύμνο στο ταπεινό, το καθημερινό και το ασήμαντο, μας στρέφει τη προσοχή στο συνηθισμένο, σε εκείνο το οποίο προσπερνιέται, με ζωγραφικά έργα που μας προκαλούν μια συναισθητική εμπειρία. Χρώματα, ήχοι, οσμές και υφές πλημμυρίζουν τον θεατή και τον καλούν να εισχωρήσει στα έργα ώστε να αφομοιωθεί στο πολυαισθητηριακό περιβάλλον. Ο καλλιτέχνης με αυτή την ενότητα έργων, μας προσφέρει μια ευκαιρία να εστιάσουμε στην απλότητα και το προφανές, ώστε μέσα σε αυτές να καθρεφτιστεί καθαρή η σκέψη μας. Η πρόθεσή του θυμίζει λίγο το σκοπό που επιτελούσαν αρχικά τα ιαπωνικά χαρακτικά, σαν μια μορφή διαλογισμού για τον εφήμερο και φθαρτό κόσμο. Κάτι ακόμη που παρομοιάζει τα έργα του Πανταζή με τα παραδοσιακά χαρακτικά, είναι η ασκητική σύνθεση και η απλούστευση των θεμάτων του. Σε όλα τα έργα του έχει καταφέρει με μεγάλη ζωγραφική επιδεξιότητα, να εξισορροπήσει τα πιο ευτελή χρώματα με τη χλιδή του κόκκινου, του μπλε και του πράσινου, μια η ικανότητα που φαίνεται να έχει κατακτηθεί μέσα από επανάληψη, επιμονή και συγκέντρωση.
Στη ζωγραφική του δεν υπάρχει καμία τυχαιότητα, τα σχήματα και οι πινελιές συνειδητά συσπειρώνονται σε μοτίβα επαναλαμβανόμενα, δημιουργώντας μια ιδιότυπη αισθητική. Αποποιούμενος καθετί περίσσιο, φτάνει στα όρια του ελάχιστου, χρησιμοποιώντας μόνο ότι είναι σημαντικό στην δόμηση της ζωγραφικής του, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη θεματική της λαϊκής αγοράς και την έννοια του πλήθους . Σαν ένας άλλος Hockney, οδηγείται σε απρόβλεπτους χρωματισμούς, που ξαφνιάζουν ευχάριστα το μάτι, γεμίζοντας το κενό χωρίς να το οριοθετεί. Η τεχνική αυτή απορροφά το βλέμμα του θεατή στα έργα του, καθώς καταφέρνει να κάνει το χρώμα να αναπνέει, σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Θέμα, τεχνική και σκέψη καταλήγουν να μεταφέρουν ένα ενιαίο μήνυμα, σημαίνον και σημαινόμενο να γίνονται ένα.
Ακολουθώντας ένα βάδισμα προς τη λαϊκότητα και τη παράδοση, ο Γιώργος Πανταζής άθελά του μοιάζει να αναβιώνει για λίγο τις ρωπογραφίες και νεκρές φύσεις της Ολλανδικής ζωγραφικής του 17ου αιώνα, οι οποίες πρόσφεραν μια κρυφή ματιά στο καθημερινό βίο των ανθρώπων της εποχής και πολλές φορές εμπεριείχαν ηθικά διδάγματα. Χρησιμοποιώντας μια οπτική γλώσσα μακριά από τη κυνικότητα της διαφήμισης, επικεντρώνεται στα «αγαθά» της φύσης και επιδεικνύει την ομορφιά και την αναγκαιότητά τους, μέσα σε μια συνεχώς ζωγραφικά μεταβαλλόμενη εικόνα. Η αποτύπωση όλων αυτών γίνεται με τρόπο παραστατικό και αφηρημένο ταυτόχρονα, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την διττή ερμηνεία των έργων του.
Η αγορά του Πανταζή, αναφέρεται όχι μόνο στην ενέργεια της απόκτησης αγαθών αλλά και στο τόπο-σημείο συγκέντρωσης των ανθρώπων. Με τις ρίζες της να φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα, μια αγορά μπορεί να συντελέσει το κέντρο συναναστροφής και πολιτιστικής ανταλλαγής του κόσμου. Ο καλλιτέχνης στη δική του συγκέντρωση ανθρώπων και αγαθών, αγορεύει-μιλά εμμέσως για την ασφυκτική υπέρ-επικοινωνία της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία έχει οδηγήσει τον εαυτό της σε διχασμό, και προτείνει την κριτική απλούστευση της ζωής και την στροφή της προσοχής στον απαιτούμενο ανα-στοχασμό της καθημερινής εμπειρίας.
Γεωργία Δαμιανού,
Εικαστικός / Μουσειολόγος
Χαιρετίζοντας το έργο του Τέτση, το οποίο αποτελεί έναν ύμνο στο ταπεινό, το καθημερινό και το ασήμαντο, μας στρέφει τη προσοχή στο συνηθισμένο, σε εκείνο το οποίο προσπερνιέται, με ζωγραφικά έργα που μας προκαλούν μια συναισθητική εμπειρία. Χρώματα, ήχοι, οσμές και υφές πλημμυρίζουν τον θεατή και τον καλούν να εισχωρήσει στα έργα ώστε να αφομοιωθεί στο πολυαισθητηριακό περιβάλλον. Ο καλλιτέχνης με αυτή την ενότητα έργων, μας προσφέρει μια ευκαιρία να εστιάσουμε στην απλότητα και το προφανές, ώστε μέσα σε αυτές να καθρεφτιστεί καθαρή η σκέψη μας. Η πρόθεσή του θυμίζει λίγο το σκοπό που επιτελούσαν αρχικά τα ιαπωνικά χαρακτικά, σαν μια μορφή διαλογισμού για τον εφήμερο και φθαρτό κόσμο. Κάτι ακόμη που παρομοιάζει τα έργα του Πανταζή με τα παραδοσιακά χαρακτικά, είναι η ασκητική σύνθεση και η απλούστευση των θεμάτων του. Σε όλα τα έργα του έχει καταφέρει με μεγάλη ζωγραφική επιδεξιότητα, να εξισορροπήσει τα πιο ευτελή χρώματα με τη χλιδή του κόκκινου, του μπλε και του πράσινου, μια η ικανότητα που φαίνεται να έχει κατακτηθεί μέσα από επανάληψη, επιμονή και συγκέντρωση.
Στη ζωγραφική του δεν υπάρχει καμία τυχαιότητα, τα σχήματα και οι πινελιές συνειδητά συσπειρώνονται σε μοτίβα επαναλαμβανόμενα, δημιουργώντας μια ιδιότυπη αισθητική. Αποποιούμενος καθετί περίσσιο, φτάνει στα όρια του ελάχιστου, χρησιμοποιώντας μόνο ότι είναι σημαντικό στην δόμηση της ζωγραφικής του, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τη θεματική της λαϊκής αγοράς και την έννοια του πλήθους . Σαν ένας άλλος Hockney, οδηγείται σε απρόβλεπτους χρωματισμούς, που ξαφνιάζουν ευχάριστα το μάτι, γεμίζοντας το κενό χωρίς να το οριοθετεί. Η τεχνική αυτή απορροφά το βλέμμα του θεατή στα έργα του, καθώς καταφέρνει να κάνει το χρώμα να αναπνέει, σαν ένας ζωντανός οργανισμός. Θέμα, τεχνική και σκέψη καταλήγουν να μεταφέρουν ένα ενιαίο μήνυμα, σημαίνον και σημαινόμενο να γίνονται ένα.
Ακολουθώντας ένα βάδισμα προς τη λαϊκότητα και τη παράδοση, ο Γιώργος Πανταζής άθελά του μοιάζει να αναβιώνει για λίγο τις ρωπογραφίες και νεκρές φύσεις της Ολλανδικής ζωγραφικής του 17ου αιώνα, οι οποίες πρόσφεραν μια κρυφή ματιά στο καθημερινό βίο των ανθρώπων της εποχής και πολλές φορές εμπεριείχαν ηθικά διδάγματα. Χρησιμοποιώντας μια οπτική γλώσσα μακριά από τη κυνικότητα της διαφήμισης, επικεντρώνεται στα «αγαθά» της φύσης και επιδεικνύει την ομορφιά και την αναγκαιότητά τους, μέσα σε μια συνεχώς ζωγραφικά μεταβαλλόμενη εικόνα. Η αποτύπωση όλων αυτών γίνεται με τρόπο παραστατικό και αφηρημένο ταυτόχρονα, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την διττή ερμηνεία των έργων του.
Η αγορά του Πανταζή, αναφέρεται όχι μόνο στην ενέργεια της απόκτησης αγαθών αλλά και στο τόπο-σημείο συγκέντρωσης των ανθρώπων. Με τις ρίζες της να φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα, μια αγορά μπορεί να συντελέσει το κέντρο συναναστροφής και πολιτιστικής ανταλλαγής του κόσμου. Ο καλλιτέχνης στη δική του συγκέντρωση ανθρώπων και αγαθών, αγορεύει-μιλά εμμέσως για την ασφυκτική υπέρ-επικοινωνία της σύγχρονης κοινωνίας, η οποία έχει οδηγήσει τον εαυτό της σε διχασμό, και προτείνει την κριτική απλούστευση της ζωής και την στροφή της προσοχής στον απαιτούμενο ανα-στοχασμό της καθημερινής εμπειρίας.
Γεωργία Δαμιανού,
Εικαστικός / Μουσειολόγος
.jpg)
